Obok malarstwa sztalugowego zajmuje się witrażem (kościół Matki Boskiej Częstochowskiej w Darłowie) i malarstwem ściennym (kaplica w Wielkiej Wsi k. Wolsztyna i kościele św. Jana Chrzciciela w Trzciance). Wystawiała swoje prace na ponad 80 wystawach zbiorowych i indywidualnych (m. in. w Warszawie, Krakowie, Poznaniu i Rzymie).

Maluje i komentuje swoje poczynania, zarówno od strony ideowej, jak i technicznej, hojnie ujawniając sekrety swej kuchni malarskiej. Punktem wyjścia jej kompozycji jest zazwyczaj figura ludzka, traktowana jednak symbolicznie, jako naczynie duchowe. Postacie z obrazów artystki prowadzą ze sobą i światem dialog bez słów, a żarliwość i łagodność tych relacji przedstawiona jest nie w sposób opisowy, lecz plastyczny jako zestawianie, przenikanie, nakładanie się form. Stąd głównymi elementami przedstawienia są kontur, gest i barwa. Gesty długopalcych leonardowskich dłoni, ogarniających ramion i zwróconych ku sobie głów są nośnikami emocji, podobnie jak nasycona, matowa, żarząca się wewnętrznym światłem plama barwna. Powtarzająca się triada kolorów: błękitu, czerwieni i żółcieni o czystych, świetlistych wysmakowanych odcieniach, płynność to wyrazistej, to znów rozmytej linii, chropawa faktura – wszystko to składa się na niezwykłą malarską urodę tych płócien.