Artystyczne credo Jarosława Eysymonta przywodzi na myśl nieśmiertelną maksymę, że artystą się nie jest, artystą się bywa. Pochmurny, szary dzień. Smutne, szare miasto. Obszerny plac pełen kałuż i błota. Szare mury i ludzie. Anonimowi lunatycy. Pomiędzy nimi para pędząca na rowerze. Niewinni czarodzieje. Wspomnienie Zbyszka Cybulskiego - buntownika bez powodu i gdańskiego teatrzyku Bim-Bom, zagadkowy problem pamięci i upływającego czasu.

Są też inne wspomnienia. Inwalidzkiego wózka, przerażonych dziecięcych oczu, strachu przed życiem, a może przed śmiercią. Figuratywne malarstwo J. Eysymonta, mimo że zróżnicowane, zawsze jest niepokojące, nostalgiczne i nie pozbawione ironii. Pobrzmiewają w nim bowiem zarówno echa lęków Witolda Wojtkiewicza i Andrzeja Wróblewskiego, jak i ekspresjonistycznej deformacji. Ale też kpina z socrealistycznej indoktrynacji i popartowskiej reklamy.

"Abstrakcja to czysta przyjemność, wyzwolenie z problemów" powiada J. Eysymont. Zapewne tak jest. Ale te konstruktywistyczno-optyczne, mozolnie budowane obrazy, to nie tylko estetyzująca zabawa formą i kolorem, nie tylko przemyślana kompozycja i gra planami. Przedstawiają one wyimaginowane metropolie inspirowane powieścią Itala Calvino "Niewidoczne miasta". To swoista napędzana siłą wyobraźni podróż w nieznane, poza granice rzeczywistości, poszukiwanie Nowych Światów, tęsknota za niewiadomym. Jest w nich jeszcze coś zupełnie innego, bardzo osobistego - rozmowa z ojcem, z jego "Spiętrzeniami", "Rytmami" czy "Miastami", prowadzona pomimo różnicy artystycznych poszukiwań i celów. Mocowanie się z wielkością ojca jest dla J. Eysymonta inspirujące, pozwala mu przecież iść własną, choć krętą i nie pozbawioną wybojów, drogą twórczą.