Obrazy M. Bajsarowicza są malarskie i rysunkowe jednocześnie, harmonijnie łącząc te dwa sposoby plastycznego wyrazu. Temat jest jeden – postać ludzka, a właściwie ludzkie ciało. Jeśli, jak wieść niesie, artysta wychował się wśród medycznych atlasów anatomicznych, to jest to niewątpliwie najlepsza szkoła aktu. Pewna, wyrazista kreska bezbłędnie określa w jego pracach kształty, plamy koloru kładą światła i cienie, budują ekspresję. W tych ciałach nie ma nic indywidualnego, to jedna kształtna, giętka, sprężysta materia, którą artysta traktuje tak, jak inni przedstawiają formy pejzażu, czy kształty chmur, jako pretekst do plastycznych poszukiwań. Bezgłowe, a więc i beztwarze figury M. Bajsarowicza w rzeźbie nabierają cech dramatycznych. Ich niepełność i rozszczepienie ma coś z okaleczenia i rozpadu, a pełne energii, niemal taneczne ruchy są kwintesencją żywiołu życia.