Wiesława Markiewicz jest przede wszystkim kolorystką i pejzażystką. Malowany krajobraz ujmuje rozlegle, patrząc na niego z wysoka, jak z lotu ptaka lub w dalekiej perspektywie, wyłaniającej się często zza pierwszoplanowego elementu – ramy okna, muru, wysokich traw. W takim spojrzeniu gubią się szczegóły, pejzaż staje się grą barwnych płaszczyzn i plam. Wędrują po nich szerokie smugi światła, porządkujące kompozycję i wzbogacające ją kolorystycznie. „Wejście w pejzaż”, jak nazwała W. Markiewicz jeden ze swych obrazów, to także wejście w kolor, gradacje i odcienie żywych, rozświetlonych, wesołych barw, z których komponuje swoje obrazy. Doznanie krajobrazu jest u artystki dynamicznym procesem, polegającym na przekroczeniu, rozbiciu ograniczających jego ogarnięcie przeszkód. Ta wędrówka oczu i emocji, której efektem są nieskończone plastyczne transformacje natury ma charakter wyraźnie afirmatywny – to malarski zachwyt nad kształtem i barwą świata.